Gisteravond was ik bij een Despacho Ceremonie; een eeuwenoude Inka ceremonie waarbij een offer aan Moeder Aarde wordt gemaakt dat vervolgens aan het vuur wordt geofferd. Met deze ceremonie kan je dat wat jou niet meer dient in je leven los laten en nieuwe energieën op je pad uitnodigen. En natuurlijk ook je dankbaarheid uiten of om kracht verzoeken voor je naasten.
Doña Marquesa en Don Maximo komen uit het hooggebergte van Peru en behoren tot het Q’ero volk. Zij gelden als de laatste afstammelingen van de Inka priesters. Doña Marquesa is een paco; een medicijnvrouw en komt van een lange lijn van bekende medicijnmannen en -vrouwen.
De Q’ero geloven dat alles bezield is en kennen 3 werelden: de bovenwereld, de middenwereld en de onderwereld. Oftewel je hogere bewustzijn, de tastbare wereld waarin we leven en je onderbewuste.
We kregen 3 coca blaadjes die staan voor die 3 werelden en mochten daar onze gebeden, dankzegging en wensen in onszelf op zeggen. Die werden voorzien van een heel ritueel met een soort zegen en teksten en werden geplaatst in de Despacha (= letterlijk vertaald de verzending). Die werd gemaakt in een groot papieren vel, waarbij een vierkant van watten de hemel representeerde. De ene helft van de cirkel werd bedekt met witte rozenblaadjes (staat voor het mannelijke in alles), de andere kant met rode rozenblaadjes (wat staat voor het vrouwelijke in alles). En zo kwamen er nog een hele hoop dingen in de Despacha die symbool staan voor de balans in alles en de hemel, aarde en het leven.
De Q’ero gaan uit van wederkerigheid in alles; ‘Ayni’. Voor alles wat je ontvangt geef je iets terug; het is een onzelfzuchtige, voortdurende vorm van dienstbaarheid. In hun taal spreken ze niet van bezit. Ze hebben bijvoorbeeld geen vest maar ze ‘dragen het vestje’ in hun taal. Ook werd er in de ceremonie uitgebreid stilgestaan bij alle andere mensen in de wereld en de noden die we niet bewust hebben aangedragen.
Wat me het meest bijblijft: de onschuld en openheid die van Doña Marquesa en Don Maximo afstraalde. Daar teken ik dan toch wat hard bij af met alle pantser die ik inmiddels vaker dan me lief is optrek om me te weren tegen onoprechtheid. Wat een mooie uitnodiging om dat pantser nog eens wat meer te laten zakken en te voelen hoeveel ruimte en blijdschap een open hart geeft.
