If you never try the impossible, you will never do a miracle

Deze week zouden de mensen op mijn mailinglijst iedere dag een mail van mij gaan ontvangen waarin ik ze vertel over de Boost your Business-dag die ik net gelanceerd heb. Over hoe geweldig die dag wordt en wat je er allemaal aan hebt. Maar als ik eerlijk ben, voel ik daar niet zoveel voor. Alhoewel die dag wel echt geweldig wordt! Laat ik het je uitleggen.

Lachen in de kerk

Twee weken geleden overleed Hans Burgman; priester, missionaris, filosoof en pelgrim. En mijn grote inspiratiebron. Ik leerde Hans kennen toen ik als klein meisje misdienaar was in de kerk (als misdienaar assisteer je de priester tijdens de viering). s’ Zomers kwam het voor dat er op zondag ineens hardop gelachen werd in de kerk. Dat was niet zo gebruikelijk; meestal waren de missen plechtig, lang en saai. Maar goed, dat gelach in de kerk gebeurde dus als Hans met verlof was en hij Kenia tijdelijk inruilde voor zijn geboortegrond, Hengelo. Normaal gesproken wedden de misdienaars met elkaar over hoelang de saaie preek dit keer zou duren. Maar als Hans er was, dan ging het allemaal anders.

Hans vertelde mooie verhalen. Met droge Twentse humor. En altijd iets wat je aan het denken zette. Hij bracht de humor terug in de kerk en zou zijn leven lang verkondigen dat de echte zonde is dat de kerk de humor uit het Evangelie had geloochend. En dat het gaat om te zijn als kinderen; spelend, onbevooroordeeld. Homo ludens. Prachtig vind ik dat, zo raak en belangrijk. Maar als klein meisje wist ik daar natuurlijk nog niks van. Ik wist alleen dat er iets uitging van deze bijzondere man. En dat ik miswijn mocht drinken als hij voorging in de mis. Ik wist daardoor al jong; die moet ik in de gaten houden!

Van filosofie naar de praktijk

En zo gebeurde het dat ik in 2013 van het geld dat ik verdiende in mijn eerste echte baan een ticket kocht en in het vliegtuig naar Kenia zat, op weg naar de sloppenwijken van Kisumu. Daar waar Hans was gaan wonen en zijn eigen vernieuwende filosofieën in de praktijk bracht. Hij was geen voorstander van de top down approach. Niet ideeën van buitenaf in een gemeenschap parachuteren. Nee; Hans was ervan overtuigd dat je alleen een onderdeel van de oplossing kunt vormen als je onderdeel bent van de gemeenschap. In een tijd waarin witte westerlingen met een flinke white man’s burden richting Afrika togen om de arme kindjes te helpen, bracht Hans een voor die tijd revolutionair idee in: werk met de talenten en de middelen die in de gemeenschap beschikbaar zijn. Ook schatte hij de oude Bijbelse verhalen graag op waarde en gebruikte die als inspiratiebron voor het doen van de goede dingen. Hans leefde samen met zijn vrienden in een eenvoudig onderkomen. Al het geld dat binnen kwam werd in een emmer gedaan en wie wat nodig had pakte daar zelf iets uit. Misschien wel een beetje zoals de eerste Christenen leefden. Dat kon, omdat Hans geloofde in vriendschap. Hij geloofde in het vermogen van mensen om zich te verbinden met mensen die anders zijn dan jezelf. Omdat niets werkt zonder vertrouwen en vertrouwen ontstaat als we elkaar gaan zien als vrienden.

Talenten

Inmiddels is het zaadje dat Hans in Kisumu plantte uitgegroeid tot de oudste NGO van Oost-Afrika, genaamd KUAP Pandipieri, die jaarlijks meer dan 100.000 mensen in de armste wijken van de stad ondersteunt via gezondheidszorg, scholing, voorlichting, een straatkinderen project en veel meer. Maar het allermooiste wat uit dat zaadje groeide vind ik de Art School die Hans oprichtte. Vanuit de overtuiging dat overal Picasso’s geboren worden en dat rijkdom zit in het kunnen ontplooien van je talenten. De opleiding is een begrip in Kenia en Oeganda en heeft al vele succesvolle kunstenaars voortgebracht. Ook ik mocht er tekenlessen volgen, die Hans zelf nog wekelijks gaf. Ik bakte er volgens hem niet veel van. Die feedback boeide me niks omdat ik wist dat ik een herinnering aan het maken was die mooier was dan de tekening die Picasso zelf had kunnen schetsen.

Reddende engel

Soms kom je mensen tegen op je pad die je leven een andere richting geven. Toen ik 16 was en voor de tweede keer was blijven zitten in 3 Havo, nádat ik van het Gymnasium naar het Atheneum was gezakt, gaf mijn vader mij een boek in handen. Het bleek ‘Losgelopen woorden‘ te zijn, waarin Hans een dagboek bijhoudt van zijn voettocht naar Santiago de Compostela, die hij aflegt met in zijn rugzak een Bijbel, een filosofieboekje en een dichtbundel van Rilke. Negen maanden lang had hij zich aan een mentaal programma gehouden: de geschiedenis van de filosofie systematisch doordenken, biddend mediteren, het evangelie volgens Marcus memoriseren en religieuze problemen overwegen. De neerslag van dit alles verzamelde hij in dit dagboek. Zijn boek raakte iets diep in mij. Ik voelde me aangesproken en gezien door het lezen van zijn overdenkingen. Ik vond de diepgang waar ik onbewust naar zocht en herkende in zijn woorden wat er ook voor mij werkelijk toe doet. Iets in mij ging aan. En zo wist ik in één kwartaal 6 onvoldoendes op te halen en met een glansrijk rapport over te gaan naar 4 Havo. Soms worden engelen op je pad gebracht en kan je niets anders dan dankbaar zijn dat je deel uit mocht maken van hun leven.

Het rijk der ongeleefde dingen

Twee weken voor zijn overlijden zocht ik hem op in het verzorgingstehuis hier in Nederland, waar hij in verband met de ziekte van Parkinson sinds enkele jaren woonde. Helaas kon hij niet in zijn geliefde Kenia zijn. Daar had hij een hoop meer leven om zich heen gehad waar hij van zou genieten. Maar het was zo. Tijdens ons laatste gesprek deelde hij het volgende inzicht: ieder mens zal heimwee hebben naar het rijk der ongeleefde dingen. Als dat niet zo is, dan heb je volgens Hans niet voldoende geleefd. Typisch, dacht ik. Je zou toch denken dat als je het leven ten volste leeft, dat je minder te missen hebt? Hans lichtte toe: wie niet genoeg leeft, maakt geen keuzes. Alleen als je keuzes maakt kun je voluit leven. De consequentie van het maken van een keuze is dat je andere opties zult laten varen.

Ik was er even stil van. Dat gevoel van het missen van het leven dat je niet leidt, is mij zo bekend! Maar in plaats van de onrust die ik daar normaal bij voel kwam daar ineens een gevoel van rust op. Hoeveel ik ook uit mijn leven ga proberen te halen, dat rijk der ongeleefde dingen zal er zijn. Het betekent dat je leeft. Juist door te leven zal ik het extra voelen. En dat biedt een zekere troost. Zo wordt het namelijk ook een herinnering aan de moed die ik heb gehad om keuzes te maken en mijn eigen pad te bewandelen.

If you never try the impossible, you will never do a miracle.

Een van de vele mooie quotes van Hans. Als ik je iets van zijn inspiratie, vanuit mijn interpretatie door mag geven dan is het dit:

Jij hebt jouw talenten niet voor niets. Laat ze tot bloei komen. Durf te leven. Wacht niet op een wonder. Wij zijn het die wonderen kunnen laten gebeuren. Door ze te doen en zijn voor elkaar!

Boost your Business zou voor Hans vast veel te modieus geklonken hebben. Toch is hij indirect de inspiratiebron. Want net als hem, geloof ik dat echte armoede hem niet zit in een gebrek aan materiële zaken, maar in talenten die niet tot bloei kunnen komen.

Daarom. Podium voor je hart.

Mocht jij jouw talenten tot bloei willen laten komen en daar inspiratie voor kunnen gebruiken? Neem hier dan ook even een kijkje. Je leest er alles over Boost your Business. Een dag waarin je jouw dromen en talenten handen en voeten kunt gaan geven.

PS. Deze tekst komt uit mijn laatste inspiratiebommetje. Wil je deze ook ontvangen? Schrijf je dan in via de pop-up of de homepagina (onderaan).