Dit artikel verscheen in mijn laatste inspiratiebommetje. Wil jij ook inspiratiebommetjes ontvangen? Schrijf je dan in door het invullen van de pop-up.
Het is Pasen!
Deze tijd van het jaar voelt voor mij altijd als een krachtige tijd van vernieuwing. Het Christendom gaat ervan uit dat Jezus uit de dood is opgestaan. Ik vind dat een prachtig iets; dat we door de dood geboren zullen worden!
Moet dat nu, een inspiratiebommetje over de dood?! Alsof we nu niet wat positievers kunnen gebruiken, denk je misschien wel.
Praten over de dood doen we meestal liever niet. Liever kijken we uit naar alle geplande hoogtepunten die ons leven zin moeten geven, verlengen we ons leven tot het uiterste en houden we zelfs ons natuurlijk uiterlijk
En dan worden we ineens massaal geconfronteerd met onze sterfelijkheid. Het Corona-virus houdt niet alleen ons land in de ban, maar de hele wereld. Collectief worden we verplicht naar binnen te gaan. Letterlijk. De wereld die de eeuwige jeugd nastreeft, voelt nu de angsten die zij doorgaans uit de weg gaat. De angst voor verlies. Van alles. Van afleiding. Van elkaar. Van het leven. Of je wil of niet; je ontkomt er niet aan om zonder alle afleiding die het leven doorgaans biedt ook figuurlijk naar binnen te keren en je licht te laten schijnen op wat in je bewustzijn op komt.
Midden in wat we een crisis noemen, is daar het feest van Pasen. Wist je trouwens dat bij veruit de meeste natuurvolkeren een crisis wordt gezien als een mogelijkheid voor groei? Maar terug naar Pasen. Het feest van de opstanding. Of zoals het in de voor-Christelijke Noord Europese traditie werd gevierd: het feest van vruchtbaarheid en vernieuwing. De natuur trekt zich van de crisis niks aan en bloeit, misschien wel juist nu we ons een beetje gedeisd houden, weelderig. Aan het geluid van de vogels en het gekwaak van de eenden kan je opmerken hoe blij de natuur is met deze nieuwe fase van groei. Ze doet het ons voor.
Het leven is een voortdurende opeenvolging van fases van ontkiemen, bloeien, loslaten en verstillen. Wie afstemt op zijn hart zal voelen dat alles zijn natuurlijke plek heeft. Zo ook deze uitzonderlijke tijd. Ze nodigt ons uit om te verdiepen. Om opnieuw te verbinden met wie en wat we in onze diepste kern zijn. Licht van bewustzijn. Je voelt het als iemand zijn licht laat stralen. Het voelt fris en diep tegelijk. Het maakt alles nieuw.
Het Twents kent trouwens een mooie zegswijze voor doodgaan: oet de tied kommen. Oftewel ‘uit de tijd komen’. Dood betekent nooit echt dood. Want iemand kómt uit de tijd. Naar een plek voorbij de tijd. Ik zie die plek voor me als de ruimte die ons omhelst en doordringt. Daar zijn onze geliefden die zijn heen gegaan. Omdat die plek onze vorm en tijd doordringt, zijn zij nog steeds bij ons. Soms kunnen we hun wezen na hun dood zelfs beter voelen dan tijdens hun leven in de vorm. Heb jij je wel eens opengesteld hiervoor? Je hart maakt vast een sprongetje. En je geliefden uit de vorm ook.
Ook Pasen zelf is anders dit jaar. Helemaal nieuw zou je wel kunnen zeggen. Waar ik normaal gesproken traditiegetrouw op een bijna verlaten Twenste akker onder het schijnsel van de maan met een koude rug en rode wangen in de vlammen staar van een mooi paasvuur, daar zit ik nu in mijn eentje thuis in Utrecht uit liefde te social distancen op de bank. Dat voelt kaal. Maar ik hoef alleen maar naar binnen te gaan om me te warmen aan het vuur dat altijd brandt.
Ik wens je een prachtige Pasen toe!
Liefs, Kirsten
PS. Luister hier mijn gratis meditatie voor rust & vertrouwen in spannende tijden.
