Ze oogt sterker, scherper dan ik me had voorgesteld. Onhandig stap ik op haar af en stel me voor aan Susan Smit, schrijfster. Net als ik altijd op zoek naar wijsheid. Daarover schreef ze meerdere boeken waarvoor ze de wereld over reizend de wijzen der aarde interviewde. “Daarmee heb je eigenlijk mijn idee een beetje gejat”, hoor ik mezelf zonder enige humor zeggen tegen mevrouw Smit. Die ik ook nog zomaar Susan noem. Of ik háár dan kan interviewen? In 2016 is het antwoord. Meer dan haar woorden tijdens de lezing die ik bijwoon, is het haar voorkomen dat me volledig van mijn stuk brengt.
Daar zit ik dan. Te kijken naar mijn eigen toekomstplaatje. Sterk, stralend, losjes staat een vrouw met blonde lokken op intelligente wijze achter het katheder voor een volle zaal te spreken. Zich niet verontschuldigend voor haar centrale positie of het geven van haar mening voor een groot publiek. Zoals ze zelf later op de avond zegt: “Ik weet toevallig iets van dit onderwerp. Maar jullie weten van alles over andere zaken.” Daarmee haar positie op de juiste plaats zettend en haar ruimte op natuurlijke wijze innemend.
Ik ben onder de indruk. Want ja, zo zag ik mezelf ook wel worden toen ik puber was. Op een toneel, pratend over zaken die er in mijn ogen toe doen. Met een zelfverzekerdheid en kwinkslag zoals ik vandaag bij Susan Smit zie. Eigenlijk heb ik dat beeld van ‘als ik later groot ben’ nog steeds. Met dit manco dat ik nu toch al echt groot ben. Onverwacht word ik geconfronteerd met de eeuwige discrepantie tussen mijn toekomstdromen en het leven dat ik leid. Net toen ik dacht mezelf weer prima bij elkaar geharkt te hebben.
Afgelopen weekend nog had ik het leven weer eens mooi op een rijtje gezet. Je hoeft niet te gaan voor één moeilijk bereikbare droom. Dan zet je jezelf veel te makkelijk vast. Er zijn zoveel dingen waar je blij van wordt. En die kan je allemaal doen. Tegelijkertijd, of na elkaar. Want je hebt een leven lang.
Met deze geruststellende gedachten kom ik weer in vrolijk vaarwater en geniet van het kronkelpad waarop ik me begeef. Totdat ik Susan Smit zie staan. Energiek. Autonoom. Precies in die richting gaand waarop haar laser is gericht. Pats, terug is mijn gevoel van richtingloos en uitgeblust zijn.
Wat is nu wijsheid? Vraag ik me af. Voel ik diep van binnen heel goed waar Susan het over heeft; een verlangen dat voorbij gaat aan meer oppervlakkige behoeften, als een soort innerlijk kompas? Weet ik eigenlijk heel goed in welke richting ik moet gaan maar durf ik niet? Of verwar ik dat gevoel, misschien wel het doel, met de weg ernaar toe? En moet je die weg juist niet zo willen vastleggen? Gewoon gaan voor de voorlopige oplossing en erop vertrouwen dat de juiste kansen op onverwachte momenten komen.
Na aandringende vragen van het publiek vertelt Susan dat ze net terug is van een retraite op Ibiza. Om de pijn, boosheid en het verdriet te doorvoelen nadat de vader van haar kinderen onverwachts besloot uit de relatie te stappen. Zodat ze het een plek kan geven en geen eeuwig boze ex wordt maar weer verder kan. Een retraite op Ibiza is natuurlijk ook onontbeerlijk bij een permanente 20-something crisis. Goed, laat dat er nu net even niet in zitten.
Maar hej, wat Susan kan, kan ik ook! Mét een katheder- en Ibizaloos leven. Ik besluit de angst van het nooit bereiken van mijn dromen te accepteren. En erop te vertrouwen dat de weg naar die rare dromen wel eens heel anders kan zijn dan ik in gedachten heb. En in ieder geval begint bij te genieten van het gezellig keuvelende leventje dat ik nu heb.
